Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rewiuk to autor przede wszystkim kompletny w obszarze warsztatowym. I – co warto podkreślić – bardzo w tej wspomnianej kompletności zróżnicowany. Nie boi się sięgać po różnorakie konwencje gatunkowe, doskonale w każdej z nich się odnajdując, adekwatnie dobierając język i budując za jego pomocą wspaniale dobraną atmosferę świata przedstawionego. Drugą znaczącą kwestią w przypadku prozy autora „Olvido” jest fakt, iż zanim zaczął on opisywać świat (lub lepiej – światy), to wpierw dogłębnie poznał ten otaczający go. Zarówno literacki, jak i prawdziwy. A to przypadłość coraz rzadsza u współczesnych pisarzy, którzy niewiele literatury gatunkowej liznąwszy, usiłują wyważać otwarte na oścież drzwi gatunkowych konwencji.
Rewiuk jest erudytą. Człowiekiem o wielkiej wiedzy, w dodatku wiedzy wszechstronnej, który wspaniale potrafi wpierw odzwierciedlić w swojej prozie opisywaną epokę, czy miejsce akcji, by dopiero w następstwie obudowywać ją elementem fantastycznym, który wzbogaca, uzupełnia świat przedstawiony, ale jednocześnie z pewnością nie zastępuje realizmu kreacyjnego.
Całość recenzji: https://tinyurl.com/a8shdfdr

Rewiuk to autor przede wszystkim kompletny w obszarze warsztatowym. I – co warto podkreślić – bardzo w tej wspomnianej kompletności zróżnicowany. Nie boi się sięgać po różnorakie konwencje gatunkowe, doskonale w każdej z nich się odnajdując, adekwatnie dobierając język i budując za jego pomocą wspaniale dobraną atmosferę świata przedstawionego. Drugą znaczącą kwestią w...

„Strychnica” to wspaniała powieść. Być może uproszczona w warstwie językowej, względem poprzedzającej ją, z pewnością bardziej hermetycznej „Bezmiłości”, jednak nadal stanowiąca przykład starannie przemyślanej i z pełną świadomością konstruowanej prozy, która oprócz określonej fabularnie opowieści zamierza przemycić pomiędzy wierszami adekwatny, znaczący społecznie przekaz. Próbuje autor zmienić nasze postrzeganie niepełnosprawności, ubierając problem w osnowę horrorowo – baśniowej historii. I moim zdaniem z powodzeniem mu się to udaje.
A za językowym uproszczeniem nie idzie też z pewnością uproszczenie fabularne, bo cała historia jest bardzo złożona, niczym mozaika, której całokształt i misterność dostrzec możemy dopiero, doczekawszy finału, gdzie wszystkie pozornie przypadkowe elementy zaczynają wskakiwać na swoje miejsce. Może jedynym zarzutem, jaki dałoby się sformułować, jest to, że autor tak dogłębnie stara się w zakończeniu każdy element dopowiedzieć i wyjaśnić? Jednak taki brak niedopowiedzeń dla jednych będzie stanowić wadę, dla innych uczyni lekturę czytelniejszą, strawniejszą, bardziej zrozumiałą. Wszystko więc, w ocenie, zależy od subiektywnego punktu widzenia, ale też czytelniczej erudycji. Ale to musicie ocenić już sami, po lekturze, do której zdecydowanie zachęcam.
Całość recenzji: https://tinyurl.com/5vpxyvs2

„Strychnica” to wspaniała powieść. Być może uproszczona w warstwie językowej, względem poprzedzającej ją, z pewnością bardziej hermetycznej „Bezmiłości”, jednak nadal stanowiąca przykład starannie przemyślanej i z pełną świadomością konstruowanej prozy, która oprócz określonej fabularnie opowieści zamierza przemycić pomiędzy wierszami adekwatny, znaczący społecznie przekaz....

Planeta Czytelnika ma rękę do debiutów. Pod ich szyldem opublikowała swoją pierwszą książkową pozycję rewelacyjna Aleksandra Bednarska (dlaczego koniecznie winniście przeczytać „Brudne sprawki wujaszka Hana” piszę szerzej TUTAJ). A Artur Grzelak okazuje się ich kolejnym strzałem w dziesiątkę. Choć autor „Brnąc przez kosodrzewinę” pozostaje w obrębie klasycznej estetyki grozy, często opartej na mocno osadzonych w sztafażu gatunkowym kliszach, jednak warto zauważyć, że warsztatowo prezentuje on naprawdę wysoki poziom, nie tak znów często osiągalny dla książkowych debiutantów. Choć Grzelak wydaje się nadal szukać swojej literackiej przestrzeni – inaczej, niż Bednarska, kreująca własną, oryginalną i nowatorską przestrzeń w obrębie weird fiction, jakiej jeszcze w Polsce nie było – to jednak te próby okazują się nie tylko interesujące, ale i sprawne warsztatowo. A to dla początkującego autora wystarczające.
Cała recenzja: https://tinyurl.com/yfka4t5s

Planeta Czytelnika ma rękę do debiutów. Pod ich szyldem opublikowała swoją pierwszą książkową pozycję rewelacyjna Aleksandra Bednarska (dlaczego koniecznie winniście przeczytać „Brudne sprawki wujaszka Hana” piszę szerzej TUTAJ). A Artur Grzelak okazuje się ich kolejnym strzałem w dziesiątkę. Choć autor „Brnąc przez kosodrzewinę” pozostaje w obrębie klasycznej estetyki...